کاش میشد اشک را تهدید کرد،

مهلت لبخند را تمدید کرد،

کاش میشد از میان لحظه ها،

لحظه ی دیدار را نزدیک کرد

 باهم رسیدیم همقدم
رها شدیم از بیش و کم
حالا که هم نفس شدیم
لحظه به لحظه دم به دم

یادم بده دوست داشتنو
سر رو شونه گذاشتنو
تو آبی بلند عشق
حس ستاره داشتنو

یادم بده دوست داشتنو
سر رو شونه گذاشتنو
میون باغچه سکوت
گل ترانه کاشتنو

رو پله های آسمون
به هم رسیدیم مهربون
حالا که ما یکی شدیم
من و تو و رنگین کمون

چــه زیبــاست ...

کتاب عاشقی را آرام باز می کنم

و ورق می زنم صفحات دلدادگی را ،

داستان خسرو و شیرین . . .

افسانه ی لیلی و مجنون

روایت ویس و رامین ،

قصه ی فرهاد و منیژه ،

وامق و عذرا ، . . .

. . .

باز هم ورقی دیگر ،

و برگی دیگر ،

و کهن عشقی دیگر . . .

. . .

تو گویی لابلای هر برگ ،

با ظرافتی خاص . . .

دلی پیچیده شده ،

و چشمی نگران . . .

هنوز بر لب جاده عاشقی

به انتظار نشسته ،

یار را می جوید . . .

. . .
باز هم ورقی دیگر ،

و برگی دیگر ،

و کهن عشقی دیگر . . .

. . .

تو گویی لابلای هر برگ ،

با ظرافتی خاص . . .

دلی پیچیده شده ،

و چشمی نگران . . .

هنوز بر لب جاده عاشقی

به انتظار نشسته ،

یار را می جوید . . .

اگر باران بودم ،آنقدر می باریدم تا غبار غم از دلت بردارم اگر اشک بودم ، مثل باران بهاری به پایت

                                                 بغلم کن عشق خوبم بذار حس کنم تنت رو

از حرارتت بميرم بگيرم عطر تنت رو

واسه من آغوش گرمت تنها جای امن دنياست

ساز آشنای قلبت خوشترين آهنگ دنياست

 تو کیستی، که من اینگونه بی تو بی تابم؟

شب از هجوم خیالت نمی‌برد خوابم.
تو چیستی، که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق، سرگشته، روی گردابم!

تو در کدام سحر، بر کدام اسب سپید؟
تو را کدام خدا؟
تو از کدام جهان؟
تو در کدام کرانه، تو از کدام صدف؟
تو در کدام چمن، همره کدام نسیم؟
تو از کدام سبو؟

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه!
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین، آه!
مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه!

کدام نشاط دویده است از تو در تن من؟
که ذره‌های وجودم تو را که می‌بینند
به رقص می‌آیند
سرود میخوانند!

 من بودم و تنهایی و یک راه بی انتها

یک عالم گله و خدایی بی ادعا
گم شده بودم میان دیروز و فردا
تا تو را یافتم.. با تو خودم را یافتم

گوشم پیچید
نگاهت در چشمانم نقش بست
نشان دادی به من آنچه بودم
آری، با تو رسیدم من به اوج خودم

نامم را خواندی.. گفتی بارانم
بارانی شد دل و چشمانم
آری بارانی شدم تا ببارم
اما ای کاش بدانی تویی آسمانم

بی تو نه معنا دارد باران
نه معنا دارد خورشید و نه رنگین کمان
ای که شبیه تر از خود به منی
بگو تا آخر راه با من هم قدمی                  

                                                    تو مرا به آغوش می کشی ...

بوسه ای از لبهایت می دزدم ...

و تو آرام زمزمه می کنی :

" دوستت دارم "

و من می فهمم که ،

اینجا خود ِ رویاست !!!